NADWZROCZNOŚĆ

Nadwzroczność jest drugą co do częstości występowania wadą układu wzrokowego. Wada wynika z faktu, że gałka oczna jest zbyt krótka w odniesieniu do mocy układu optycznego oka lub patrząc z innej strony, że moc oka jest zbyt mała w stosunku do jego długości. Tak, czy inaczej oznacza to, że równoległa wiązka światła wpadająca do oka zostaje zogniskowana za siatkówką i w związku z tym na siatkówce powinien tworzyć się mniej lub bardziej rozmyty obraz przedmiotów dalekich. Ze względu, że oko ma pewne zdolności do zwiększenia mocy optycznej soczewki zwanej akomodacją może jej użyć do „skorygowania” swojej wady wzroku. Jeżeli wartość wady wzroku jest nieduża a zdolności akomodacyjne wystarczające to na siatkówce powstanie ostry obraz.
Z racji, że akomodacja to proces dostosowania mocy układu wzrokowego do patrzenia na różne odległości to jest ona używana do wyostrzenia przedmiotów znajdujących się w bliskich odległościach. Jeżeli część tej akomodacji zostaje użyta do wyostrzenia przedmiotów znajdujących się daleko to pozostaje już jej mniej do wyostrzania obrazów znajdujących się blisko. Z tego faktu osoby zazwyczaj zauważają pogorszenie widzenia podczas pracy z bliska, chyba że wartość wady wzroku przewyższa zdolności soczewki do akomodacji. Nie oznacza to jednak, że osoby takie powinny używać okularów wyłącznie do czytania.

W oparciu o powyższe możemy dokonać podziału nadwzroczności na:
1. Nadwzroczność ukrytą. Występuje wtedy gdy, wada wzroku jest mniejsza niż zdolności akomodacyjne oczu. Takie osoby są w stanie widzieć ostro zarówno do dali jak i do bliży. Odbywa się to jednak kosztem komfortu patrzenia. Prowadzi do powstania objawów astenopijnych nasilających się podczas pracy z bliska. Może również skutkować wyłączeniem z procesu widzenia jednego oka i powstaniem w ten sposób zeza zbieżnego akomodacyjnego. Dzieje się to dlatego, że akomodacja połączona jest z konwergencją czyli zbieżnym ustawieniem osi widzenia. Skoro oczy używają akomodacji by widzieć ostro to wykonują również zbieżne ustawienie. W większości przypadków zeza zbieżnego akomodacyjnego wystarczy odpowiednie skorygowanie wady wzroku by przywrócić prawidłowe ustawienie oczu. W przypadku zwiększania się wady wzroku i/lub zmniejszania możliwości kompensacyjnych oczu nadwzroczność ukryta przechodzi w nadwzroczność jawną.
2. Nadwzroczność jawna występuje wtedy gdy możliwości użycia akomodacji do skompensowania wady wzroku są niewystarczające. Występuje wtedy nieostre widzenie do bliży, a nawet do dali. Tylko skorygowanie wady wzorku zagwarantuje ostre i komfortowe widzenie.
3. Nadwzroczność starcza występuje zazwyczaj po 40 roku życia i wynika właśnie z faktu, że zdolności akomodacyjne oczu są już nie wystarczające do wyostrzenia przedmiotów znajdujących się w bliskich odległościach. Osoby takie odsuwają od siebie przedmioty by widzieć je wyraźniej.